Psychoterapia psychodynamiczna to metoda leczenia zaburzeń psychicznych, w której szczególną rolę odgrywają nieświadomość oraz relacja terapeutyczna.
W trakcie sesji pacjent w swobodny sposób dzieli się z terapeutą swoimi myślami; ten z kolei uważnie słucha oraz w odpowiednich momentach komentuje jego wypowiedzi, szukając w nich nieuświadomionych wcześniej treści. Z czasem nawiązuje się między nimi relacja będąca reprezentacją wewnętrznego świata pacjenta – a w szczególności obrazów siebie i znaczących osób z przeszłości. W toku terapii często okazuje się, że obrazy te są pełne sprzeczności przyczyniających się do cierpienia pacjenta. Uświadamianie sobie i stopniowa integracja tych sprzeczności w ramach relacji do terapeuty stanowi kluczowy element psychoterapii skoncentrowanej na przeniesieniu (z ang. TFP – transference-focused psychotherapy) – odmiany terapii psychodynamicznej, którą inspiruję się w mojej praktyce.
Proces terapeutyczny poprzedzony jest trwającym 5-6 spotkań wywiadem diagnostycznym, mającym na celu lepsze zrozumienie problematyki, z którą zgłasza się pacjent. Po zakończeniu wywiadu terapeuta i pacjent zawierają kontrakt terapeutyczny – nieformalną umowę zawierającą cel oraz zasady spotkań. Systematyczna terapia (prowadzona z częstotliwością 1 lub 2 sesji tygodniowo) umożliwia znaczącą poprawę funkcjonowania psychicznego – zarówno w kontekście objawów, jak i obrazu siebie lub relacji międzyludzkich.
Nurt psychodynamiczny to uznany sposób pracy z trudnościami takimi jak:
- zaburzenia osobowości (w szczególności narcystyczne oraz borderline);
- zaburzenia depresyjne, lękowe, obsesyjno-kompulsyjne, odżywiania;
- PTSD, cPTSD, traumy relacyjne;
- myśli rezygnacyjne i samobójcze;
- trudności z budowaniem oraz utrzymywaniem relacji;
- poczucie samotności, pustki, braku życiowego celu;
- syndromy DDA, DDD;
- pozabezpieczny styl przywiązania (unikający, lękowo-ambiwalentny, zdezorganizowany);
- kryzysy życiowe.